Twee gesprekken met jongelui over hoe ze de virustijd beleven in één artikel. Ze stellen zich zelf even voor.
Hey hey, ik ben Tessa. Ik ben 14 jaar en ik woon in Wijchmaal. Ik probeer positief te blijven in deze tijd van corona want God heeft toch gezegd: ”De verschrikking van de nacht hoef je niet te vrezen… noch de pest die rondwaart in het donker… ‘Ik zal bevrijden wie mij liefheeft… en beschermen wie met mijn naam vertrouwd is… in de nood zal ik bij je zijn en je bevrijden”.
En Hallo, ik ben Lorane! Ik ben 13 jaar en ik woon in Lommel. In deze coronatijd ben je misschien een beetje bang omdat je mensen kent die ziek zijn, maar je ze niet kan bezoeken. Maar wees niet bang, want in Jesaja 41:13 staat geschreven: “Want ik ben de Here, je God, ik neem je bij je rechterhand en zeg je: wees niet bang, ik zal je helpen.”
Het is een stralende lentedag als ik Lorane (13) en Tessa (14) ontmoet voor een gesprek. Niet in ‘real life’, zoals we dat normaal zouden doen, maar via Zoom, een nieuwe applicatie die ik sinds de coronacrisis heel wat beter heb leren kennen. Ik luister naar hun verhaal in tijden van corona.
“In het begin dacht ik dat het niet zo erg was en dat die ziekte wel in de verre landen als China zou blijven. Het leek me onmogelijk dat dit ook België zou getroffen worden. En later, in het prille begin dat het virus opdook in België, was ik er ook van overtuigd dat het mij niet zou overkomen, want ik ben jong en gezond. Of dat ik er op zijn minst niet zo ziek van zou worden of ervan zou sterven. Maar nu denk ik daar wel anders over. Ik besef heel goed dat het gevaarlijk is. Ik ben ook een tijdje angstig geweest, maar dat was ook vooral omdat de media en de mensen er zo paniekerig over deden. Nu vind ik het coronavirus nog altijd een beetje eng, maar ik weet dat God overal een plan voor heeft en als dit Zijn plan is, dat Hij er een bedoeling mee heeft die ons ten goede komt.”, vertelt Tessa.
Lorane is minder angstig, maar ook bij haar is het God die haar door deze periode heen helpt. “Ik wist eerst niet goed wat het coronavirus was, maar ook naarmate ik het beter begreep, had ik er geen schrik voor. We zijn gewoon samen met ons gezin en God en het lukt ons wel om erdoor te komen. Echt heel eng vind ik het dus niet.”.
Met het woord ‘corona’ associëren we tegenwoordig automatisch ook het woord ‘lockdown’. Het gewone leven gaat stilliggen en we moeten in ons kot blijven. Een doordeweekse dag of een verlengd weekend zag er nog nooit uit dan zoals vandaag. Ook voor Tessa en Lorane betekende dit even aanpassen. Tessa had het daar aanvankelijk niet moeilijk mee, maar beseft nu heel goed dat het niet zoals een gewone vakantie is.
“Toen de school dichtging, zei iedereen bij ons op school: ‘Joepie, coronavakantie!’. In het begin vond ik het helemaal oké dat er geen school meer zou zijn, maar nu denk ik er toch heel anders over. Het is niet zomaar vakantie, er zit een reden achter en we moeten echt oppassen. Ik ben nog steeds elke dag 4u voor school bezig – ook wel een beetje omdat het moet van mama –, dus ik heb wel nog altijd school, maar dan in mijn eentje. Daarna neem ik de tijd om gewoon wat thuis te zijn en al eens te gaan wandelen. Ik vind het wel moeilijk dat ik mijn vrienden niet kan zien. Ik mis het om met hen leuke dingen te doen en met hen te kunnen praten. Het is ook wel zwaar soms om 24/7 met je familie samen te zijn. Het is hier soms erg druk – ik kom uit een groot gezin – en er ontstaan wel al eens ruzies. Ik kan dat dan moeilijker een plaats geven, omdat je toch meer met elkaar geconfronteerd wordt. Ik ben blij dat ik soms eens alleen op mijn kamer kan zitten en de rest van het gezin niet moet horen of zien”.
Lorane ziet het allemaal een tikkeltje rooskleuriger en vindt de lockdown niet zo heel erg. “Ik vind het wel vervelend dat ik niet meer met vrienden kan afspreken en dat er ook geen jeugdontmoetingen zijn. Mijn familie woont grotendeels in Antwerpen, maar daar mogen we dus ook niet meer op bezoek gaan, dat vind ik heel jammer. Voor de rest vind ik het wel oké zoals het is. Ik krijg nog taken voor school via Smartschool en ook online zijn er wat herhalingslessen. Ik geef dat wel een plekje doorheen de dag, maar ik ben vooral veel creatief bezig, speel wat piano of speel wat gezelschapsspellen met mijn broer. Het mooie weer laat het ook toe om veel buiten te zijn, daar geniet ik wel van. Vanaf 16 uur mogen we hier thuis op onze GSM en dan geniet ik ook wel even van wat rust, alleen op mijn kamer. Soms is dat nodig, het is toch intensief zo altijd samen zijn. Al geef ik toe dat ik me soms ook wel eens verveel. Ik denk ook vaak aan de oudere mensen, ik zit daar wel mee in. Ze hebben meer kans om ziek te worden en ze mogen ook helemaal niemand zien. Ik kan me inbeelden dat ze heel eenzaam zijn in deze tijd.”
De lockdown is voor beide dames zeker niet zomaar vakantie. Ook zij ervaren wel wat moeilijkheden en moeten mensen missen. Zouden ze ook positief naar deze lockdownperiode in tijden van corona kunnen kijken? Tessa kan zeker wel een aantal positieve punten benoemen: “Hoewel het vaak druk is in huis, geniet ik wel van het samen zijn. We nemen veel meer de tijd om met elkaar te communiceren en gewoon eens leuke dingen te doen, waardoor we elkaar toch weer wat beter en ook op een andere manier leren kennen. Ik vind dat wel heel leuk. Omdat we met zoveel zijn thuis, zitten we in normale tijden ook vaak in een ‘rush’ en moeten we wel altijd ergens zijn. Nu kunnen we gewoon thuisblijven en zien we wel wat we doen. Niets moet. Ik probeer mijn tijd zinvol in te vullen en ook God wat beter te leren kennen”.
Bij Lorane verschijnt een grote glimlach en is het antwoord dadelijk: “Ik vind het een voordeel dat ik niet naar school moet gaan! Ik probeer nu meer tijd aan God te besteden. We doen ook meer samen met het gezin, zoals spelletjes spelen, maar ook luisteren we samen naar preken en praten daarover. Soms gaan we ook allemaal samen wandelen en heb ik met mijn papa gesprekken over God.”.
Meer tijd voor God zien Tessa en Lorane als een zegen, maar hoe krijgt God een plaats in zo’n onzekere, spannende tijden? Voor Tessa is vertrouwen het kernwoord: “Ik probeer in deze tijd echt op God te vertrouwen, dat Hij mij en mijn familie zal beschermen. Als we op God vertrouwen, komt alles goed! Ik voel nu des te meer dat Hij bij mij is en ook echt dingen doet. Ik neem dit ook wel mee naar de toekomst, als er nog eens andere uitdagingen voor mij staan.”. Voor Lorane staan hoop en rust centraal: “Ik ben niet bang, want ik weet dat als we ziek worden en sterven, we in de hemel terecht komen. Op die manier kan ik daar rust in vinden. God is ook bij ons in deze tijd, dat besef ik nu nog meer dan ooit. God is bij ons en zal altijd bij ons zijn, wat we ook tegenkomen in ons leven. Ik hoop ook dat deze tijd voor veel mensen een keerpunt kan zijn in hun zoektocht naar het geloof. Dat ze net zoals wij beseffen dat ze God nodig hebben.”
Ik denk dat we als volwassenen zeker nog wat kunnen leren uit de verhalen van Tessa en Lorane. Probeer te genieten van de kleine dingen en vertrouw op God, Hij is bij ons!
