Op onze materniteit, waar zo vaak veel drukte, gezelligheid en gelach te horen is, is er nu … stilte.
De corona-aanpassingen kwamen er, met mondjesmaat.
Verpleging steeds met masker aan, en bij de minste tekenen, ook schort, muts, extra handschoenen.
Geen bezoek meer, zelfs niet van de grootouders … onze reactie: wat erg bij hun eerste kleinkind. Enkel de papa mag aanwezig zijn.
Dan komt zelfs daar verstrenging: als hij weggaat, mag hij niet meer terugkomen op de dienst.
Dit wordt op voorhand goed doorgepraat en het stelt geen problemen tot …
Papa is al naar huis bij de andere kinderen en komt mama morgen ophalen. Zij ziet er al naar uit haar kinderen terug te zien! Maar plots krijgt ze koorts en moet ze een dag langer blijven. Een tijdje later krijgt ook de baby koorts en wordt het ziekenhuisverblijf ineens met 7 dagen verlengd.
De arts wil de baby opnemen op neonatologie waar we de beste observatie kunnen uitvoeren, maar dan kan mama niet meer bij haar kindje zijn… covid-voorschrift.
Mijn hele zijn rebelleert, dit kan ik haar niet aandoen: niet naar huis kunnen, én haar man missen in deze onzekere momenten, én haar kinderen niet kunnen zien, èn nu ook nog haar baby wegnemen …
Na veel argumenteren (wie is verantwoordelijk als er iets gebeurt?) en de verzekering dat we elk uur de kamer zullen binnengaan om onze observatie uit te voeren, mag baby bij mama blijven… zolang de toestand stabiel blijft. Mama, die eerst tranen van verdriet had, heeft nu tranen van blijdschap.
Ik dank God dat ik net op dat moment op dienst en in Zijn dienst kon staan.
