Marit
Mijn naam is Marit. Ik werk als verpleegkundige in het Sint-Maria Ziekenhuis in Halle. Normaal werk ik op het Operatiekwartier maar vanwege de coronamaatregelen in ons ziekenhuis, gaan enkel nog dringende operaties door. Hierdoor zijn heel wat collega’s vrij om op andere diensten te gaan helpen. En dus werd aan mij gevraagd om te werken op één van de vier corona afdelingen. En het is al een hele aanpassing geweest. De werkdruk ligt hoog. Dat ligt niet enkel aan corona maar vooral omdat ik enorm veel nieuwe informatie moet verwerken en toepassen. Patiënten zijn ernstig ziek en onzeker of ze gaan overleven. Families zijn bezorgd en kunnen hun geliefde niet bezoeken. Niet alleen mentaal maar ook fysiek is het zwaar werken. Gelukkig kan ik veel kracht putten uit gebed. Ik bid iedere dag voor doorzettingsvermogen en een goed humeur om mijn patiënten te kunnen verzorgen. Zeker als ik een nacht slecht heb geslapen, wat in deze periode redelijk vaak voorvalt. Maar bovenal bid ik voor mijn patiënten en hun familieleden. Voor genezing, troost en dat God deze tijd kan gebruiken om mensen dichter bij Hem te brengen.
Wat voor mij het ergste is, is dat patiënten alleen sterven. Je ziet mensen letterlijk met de minuut achteruit gaan en er kan geen bezoek komen om te waken. Zo heb ik een patiënt verloren die op zeer korte tijd heel snel achteruit is gegaan. De echtgenote belt me 10 minuten na het overlijden op om te vragen hoe het gaat. Ze klonk zeer hoopvol. Dan is het mijn taak om mee te delen dat haar man overleden is. Ik heb Paaszondag doorgebracht op de afdeling en heb toen één van mijn patiënten verloren. Toen ik bezig was met de lijktooi heb ik echt even moeten slikken. Ik dacht aan Jezus die, net als mijn patiënt, gestorven was. Zijn dood was nog nooit zo visueel geworden. Uiteraard weten we dat Jezus drie dagen later is opgestaan! De kracht van dat wonder werd opnieuw zichtbaar voor mij. Ik dank Jezus voor dat grote geschenk.
