Auteur: Karel Buntinx

Voorwoord

Karel Buntinx

“VErbindinG”, meer dan ooit hebben mensen dat nodig: verbinding, verbondenheid met elkaar. En dat ondanks – of misschien net omwille van – onze isolatie in onze eigen koten, onze angst om mekaar te besmetten, onze gedachten die soms wild rondvliegen en de zieken en de overlijdens waarmee we misschien persoonlijk geconfronteerd worden. 

“VErbindinG”: het is ook ònze verantwoordelijkheid om ons te verbinden met onze broeders en zusters die door omstandigheden misschien zelf minder initiatief kunnen nemen dan wij, maar ook met de wereld daarbuiten. Kijk naar Jezus, hoe Hij mensen met Zichzelf maar ook hen onderling verbond, eerst Zijn discipelen maar daarnaast ook de mensen daarbuiten, die zoekende, twijfelende mensen buiten Zijn onmiddellijke kring. 

En hoe kan je meer verbonden zijn dan door liefde. Zijn liefde die vereenzaamden en uitgestotenen terug onder de mensen bracht: lepralijders, bezetenen, zondaars (bvb. de tollenaar, prostitué…), zelfs doden die terug verenigd werden met levenden (zie o.a. Lazarus). Is deze wereld ondertussen zo anders dan de wereld waarin Hij Zich manifesteerde? Is onze bediening ondertussen wezenlijk zo anders dan de Zijne? Ja, Zijn liefde werd haast onweerstaanbaar door Zijn opoffering van Zijn brekende lichaam, door Zijn kruisdood. Maar ook wij mogen met dezelfde liefde en in dezelfde wereld mensen winnen voor de eeuwigheid. En ja, ook het coronavirus biedt daarvoor mogelijkheden. Zie verder in verschillende artikels in dit magazine wat dat betreft. 

Maar eerst moeten wij onszelf daarvoor gereed laten maken. Moeten wij onszelf bewust laten worden van hoe God ons heel apart en heel speciaal wil gebruiken. Weet je, wij zijn geen lichamen met zielen, wij zijn zielen met lichamen. Hoe zot is dat niet! Ons lichaam is maar een tijdelijke verblijfplaats voor ons. Er is zoveel meer in het leven dan wat onze ogen kunnen zien en onze neus kan ruiken. En als we dat weten, mogen we ook weten dat onze lichamen vandaag misschien gescheiden zijn van elkaar, maar onze zielen niet. Die staan in verbinding, met elkaar en met onze Heer, door de liefdevolle Geest van God die ons leidt naar elkaar en naar het doel dat God met ons heeft in deze wereld, en uiteindelijk naar de ultieme verbinding, de ultieme eenheid die God voor ons in petto heeft.

Dus ga nu. De wereld in. Neen, neen, niet met God naast u. Niet met God als uw co-piloot. Als dat het geval is, wissel dan van zetel. Laat Hem de eerste piloot zijn, en Hij leidt je dan wel naar waar Hij je wil gebruiken. Ook temidden een wereld van virussen en andere bedreigingen. Ga en wees onbevreesd! Want de opdracht die Hij voor je heeft, is nooit groter dan de Kracht die met je mee gaat. Die van je Piloot.

                                                                                                          Don Zeeman

Hoe voelt u zich de laatste tijd? Ongerust? Angstig? U probeert al het mogelijke te doen om uzelf en uw familie te beschermen? Hoe vaak wast u uw handen? Hebt u uw voorzorgen genomen en de voorraden aangevuld? Kunt u werken van thuis uit? Geniet u extra van de tuin of wandelt u in het park?

Goed. Neem nu eerst uw toegang tot proper, stromend water weg. Wordt u al nerveus? Vergeet vervolgens de handgels, die kunt u zich echt niet permitteren. Uw ijskast is bijna leeg. Wacht. U hebt geen ijskast. Dagelijks gaat u naar de markt voor verse voeding.
U deelt uw buitenkoer met 4 andere families. Het huisje waar u samen met uw familie leeft, is kleiner dan een klaslokaal. Het is 40°C en er wordt u gezegd dat u best thuisblijft. Hebt u het warm gekregen?

Aan het woord is Irene Vleugels, die samen met haar man Théodore – en hun beide kinderen – in Burkina Faso woont. Ook al willen we de gevolgen zeker niet onderschatten: in België is COVID-19 – voor wie niet besmet geraakt, geen ernstige symptomen heeft en er in de naaste familie-, werk- en vriendenkring niet mee te maken krijgt – vooral vervelend maar niet onoverkomelijk. In andere werelddelen kan het virus heel snel tot een ramp uitgroeien. In ons land kunnen we – al dan niet verplicht – voorzorgen nemen. Op andere plaatsen in onze aardbol kunnen de bewoners niet voor dergelijke maatregelen kiezen. Irene: “In mijn directe omgeving ken ik heel wat mensen voor wie ‘social distancing’ gewoon geen optie is. Ze kennen niet het comfort van een ruim huis of een schaduwrijke tuin, noch het voorrecht van gevulde voorraadkasten. Ze kunnen zich het niet permitteren thuis te blijven om zo contact met medemensen te vermijden, want overleven is – zeker in deze periode – een dagelijkse strijd.”

Zo’n 400 kilometer naar het Noordoosten, in Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina Faso, vinden we dr. Willika Engel. Ze is er betrokken bij het Tearfund-project Paam Lafi, een lokaal ziekenhuis. De medische mogelijkheden in het land zijn nauwelijks te vergelijken met die in West-Europa. “De capaciteit van de Intensive Care verhogen, kan hier niet. Ik heb gehoord dat er 16 beademingsapparaten zijn in het hele land, waarvan er 9 werken. Als je klachten hebt die op Corona wijzen, kun je naar een gratis nummer bellen en dan komen ze bij je thuis met een mobiel team om een virustest af te nemen. Uit eigen ervaring weet ik dat die niet zo soepel verloopt; soms moeten mensen dagen wachten. Ik heb gehoord dat iemand alweer genezen was toen ze eindelijk kwamen.”

Het virus is vreemd genoeg Burkina Faso binnengekomen door een voorganger van een gemeente: “Zijn vrouw en hij kwamen terug van een conferentie in Frankrijk. Hij is een bekende voorganger die veel preekt op de christelijke TV en een grote gemeente met een paar duizend mensen leidt. Het echtpaar is opgenomen geweest in een ziekenhuis en intussen zijn ze weer genezen;”

Binnen blijven

Zoals vrijwel overal ter wereld heeft de regering maatregelen getroffen om de verspreiding van het virus zoveel mogelijk tegen te gaan. De scholen zijn dicht, bijeenkomsten van meer dan 50 personen zijn verboden (dus ook geen kerkdiensten meer), je moet vaak je handen wassen, mag geen handen meer geven en je moet afstand houden. De grenzen zijn dicht en een aantal steden, zoals Ouagadougou, zijn in quarantaine geplaatst. Er is een avondklok ingesteld van 19:00 u. tot 05:00 u.

Voor een avondklok moet je overigens niet naar Afrika, ook in Europa wordt die hier en daar ingesteld. In Servië bijvoorbeeld, waar je tussen 17:00 u. en 05:00 u. niet buiten mag. De regels hangen af van de leeftijd van de persoon. In de week mogen mensen van 70 jaar niet buiten de deur komen; gepensioneerden mogen wel op zondagnamiddag buiten komen om boodschappen te doen. Louis en Anne-Marie Van de Voorde uit Geraardsbergen werken normaal onder de Roma-bevolking in Servië, maar waren bij de uitbraak van de crisis net in België. Verschillende pogingen om terug te keren naar hun werkveld, mislukten, dus zijn ze momenteel noodgedwongen in ons land. Het is niet gemakkelijk om gescheiden te zijn van de mensen die zo hard hulp nodig hebben. Veel Roma behoren immers tot de armste bevolkingsgroep. Ze vullen nu hun tijd met het verzamelen van giften om zo een bijdrage naar de Roma te kunnen sturen. 

Afstand

In België zijn we vrij snel gewend geraakt aan de term ‘social distancing’ en veel mensen respecteren de onderlinge afstand van 1,5 meter. Wellicht helpt het dat we sowieso niet zo heel veel aan elkaar hangen. In veel culturen is dat anders – gewild of ongewild. In de eerste plaats moet je natuurlijk beschikken over de nodige ruimte om afstand te kunnen houden. In arme landen zitten mensen nu eenmaal veel dichter bij elkaar, in huisjes die ook in gewone omstandigheden al te klein zijn. Louis en Anne-Marie: “Families leven vaak met 15 tot 20 personen samen. De Roma wonen in wijken waar de huizen voor en achter en naast elkaar gebouwd zijn. Als daar een virus uitbreekt, is dat een ramp. We zijn blij dat dat nog niet gebeurt. Maar afstand houden … We krijgen heel wat foto’s uit Servië van de mensen die aan ons denken. Goedbedoelde beelden die we krijgen vanuit onze gemeente tonen bijvoorbeeld de muzikanten die bijna op elkaars schoot zitten. Iedereen staat dicht bij elkaar op de foto. We hebben al eens voorzichtig laten vallen dat ze beter afstand zouden houden, een waarschuwing met als reden ‘omdat we je graag zien’. Ze hebben mijn berichten gelezen en ‘geliked’, maar dat is ook alles wat er mee gebeurt.”

Social distancing hoort ook niet echt bij de Afrikaanse cultuur en dus is die moeilijk af te dwingen. In Burkina Faso is de politie behoorlijk creatief wat betreft de straffen. Willika: “Als je door de politie gesnapt wordt tijdens de avondklok, dan moet je bijvoorbeeld over de grond rollen, opdrukken, dansen of een liedje zingen. Soms wordt ook iemand door de politie geslagen met een riem of een stok. Hiervan circuleren filmpjes op de sociale media.”

Dat wil niet zeggen dat de mensen zich daardoor beter gaan houden aan de maatregelen. Willika merkt dat de regels vaak ontdoken worden: “Mijn verloofde was afgelopen week op een begrafenis waar rond de 300 mensen waren. De meesten dragen wel een mondmasker en ze geven geen handen, maar toch zijn er veel mensen dicht op elkaar.” En nee, christenen geven niet altijd het goede voorbeeld: “Er zijn mensen die de sluipweggetjes kennen, en toch van en naar de stad kunnen. Zoals mijn voorganger, hij doet een studie theologie in Ghana, maar daar zijn de lessen ook gestopt. Hij had dus niets meer te doen daar en wilde terug naar zijn vrouw en kinderen. Omdat de bussen niet meer reden, kon hij niet terug naar huis, maar na een paar weken heeft hij zijn stoute schoenen aangetrokken en is hij met taxi’s en brommers, en soms te voet, terug naar Ouagadougou gekomen. Hij kende een weggetje door de ‘brush’ om toch thuis te komen …”

Iedere cent telt …

In het hele Coronaverhaal speelt ook de economie een belangrijke rol. Wij vinden geld meestal minder belangrijk dan gezondheid, maar hoe langer de crisis duurt, hoe zwaarder het financiële aspect begint door te wegen. Waarschijnlijk beseffen we in onze eigen omgeving nog niet echt wat de consequenties zijn. We hebben nog heel wat vangnetten voordat we echt in de probleem komen. Maar in een land waar van dag tot dag wordt geleefd, kan iedere morgen een nieuwe ramp brengen. Iedere cent telt immers en eender welk bedrag dat wegvalt, betekent minder eten. Dan moet je wel risico’s nemen, want van honger omkomen is ook geen alternatief …

Théodore en Irene proberen door hun missie vooral de zogenaamde ‘gariboujongen’ te helpen.

Dat zijn jongens die zich rond een moslimleraar verzamelen en hun inkomsten krijgen door te bedelen. Van enige financiële reserves is daar geen sprake – bedelaars hebben geen spaarboek. Thuiswerk is ook niet direct een optie …. Irene: “Het voelt bijna sarcastisch aan om aan bedelaartjes uit te leggen dat ze zich kunnen beschermen tegen de ziekte door regelmatig hun handen te wassen, fysieke afstand te houden en thuis te blijven. Ze worden door hun ‘leraren’ op pad gestuurd om te bedelen en zoeken dus de drukste plaatsen op om daar van hand tot hand te gaan in de hoop op wat cash. Veel van deze jongens kennen zeep alleen van hun bezoeken aan Samaria, ons kindercentrum. We besloten dus ook langs de verschillende traditionele scholen te gaan om daar hun meesters duidelijk te maken dat deze uitzonderlijke situatie uitzonderlijke maatregelen vraagt, niet alleen voor de veiligheid van de jongens, maar die van de hele gemeenschap. Zij gaan echter meestal gewoon door, al dan niet met een geïmproviseerd maskertje voor de neus.”

Hoe lang nog?

Zoals nergens ter wereld, is er ook in de ontwikkelingslanden enig zicht op de toekomstige ontwikkelingen. Tot nu toe is één ding duidelijk: wat de cijfers betreft lijkt het nog mee te vallen in Afrika, ondanks het feit dat de maatregelen niet al te strikt worden nageleefd. In Burkina Faso zijn er zo’n 20 nieuwe gevallen per dag (op een bevolking van ongeveer 19 miljoen) en zijn er nog maar enkele tientallen overlijdens geweest. Ongeveer 500 gevallen van besmetting werden officieel vastgesteld. Toch blijft de toestand op veel plaatsen in de wereld problematisch en kan de situatie vrij snel omslaan. Veel meer dan afwachten kunnen de armen niet. Irene: “Terwijl mensen in het rijke Westen misschien treuren omdat ze hun vakantiereis niet kunnen boeken, vechten ontelbare armen voor hun leven. Een ziekte die verspreid werd door rijken terwijl ze de wereld rondvlogen, zal nu miljoenen armen doden. Lockdowns en de meeste andere beperkingen, hoe vervelend ze ook kunnen zijn, blijven een voorrecht waar we dankbaar voor mogen zijn. Veel armen in Burkina-Faso, en in de hele wereld, hebben gewoon die keuze niet.”

Wanneer Louis en Anne-Marie straks terugkeren naar Servië, kunnen ze niet direct aan de slag gaan: ze zullen eerst 4 weken in (thuis)quarantaine moeten doorbrengen. Zijn ze niet bang om toch besmet te geraken?

Louis: “Ik behoor tot de risicogroep: niet alleen ben ik gepensioneerd, ik heb ook hart- en longproblemen. Toch denk ik daar niet al te veel over na, maar we bidden er wel voor. Ik zeg niet dat mij niets zal overkomen, maar we weten wel dat God ons wijsheid geeft bij elke stap die we nemen. Als we rust krijgen over een bepaalde situatie, dan gaan we verder. Het ligt in Gods handen, zoals dat voor andere mensen ook het geval is. Het doet me hartzeer als ik zie wat er allemaal in de wereld gebeurt, maar het brengt ons ook dichter bij God.” Het hart van een zendeling blijft altijd voor de geestelijke en materiële nood kloppen, wat de gevaren ook zijn… De mannen en de vrouwen ‘op het veld’ hebben onze steun en onze  gebeden hard nodig.

Meer info over de projecten van Willika, Théodore en Irene, en Louis en Anne-Marie vind je op de website www.tearfund.be.

Martine Van Haverbeke

Schoorvoetend 

zet ik aarzelend stappen

op onze planeet.

Verwond

over wat allemaal kan, gebeurt ,

getolereerd wordt.

Ik krabbel op

maar weet geen blijf met mezelf.

Gekscherend door de lucht

af en toe droomvlucht.

Voorzichtig .

Terug op stang,

zo ongelooflijk 

Breekbaar.

M. V.

Alle goede bedoelingen ten spijt brachten de mails van lesgevers, de eindeloze opdrachten om ons in structuur te houden, het appèl dat van alle kanten lijkt te komen weinig soelaas aan het mini bootje waar ik in zit: mama, partner, leerkracht , hoopverlener én mezelf. Dat is niet weinig om een bootje drijvend proberen te houden. En ergens in de mist is er een onstuitbare gedachte die ik hier met je wil delen.

Wanneer ik het goedbedoelde advies krijg dat ‘problemen in deze tijd geen stoptekens zijn maar wegwijzers’ trekt de mist op. Arm, arm Vlaanderen, echt! Hoezo wegwijzers? Waar wijst het dan naar toe? Is dat niet net waar het schoentje knelt: dat we niet durven stoppen; voor wat wèl een stopteken is? Is het niet zo dat we – onbewust – bang zijn? Bang dat wanneer we geen opdrachten, taken, lessen zouden geven – onder het mom van behoud van structuur – we bij onszelf terecht komen en de irrelevantie van ons vak onder ogen zouden zien. Wanneer we durven stoppen komen we uit bij onszelf.  ‘Wie ben ik zonder mijn vak, zonder mijn rol als leerkracht?’ Die angst hoeven jongeren niet onder ogen te zien: ze hebben nog geen vak. Dus voor wie doen we het dan? Voor onszelf ? Omdat we het stopteken negeren? En rondjes draaien omdat de wegwijzers niet altijd duidelijk zijn? Je zal maar van iemand afscheid moeten nemen in dit Corona tijdperk en daar niet kunnen of mogen bij stilstaan. Ondanks alle blabla over jongeren, moeten zij wèl stil staan bij zichzelf; dicht bij hun zoektocht. Toegeven: dit is ook de levensfase waarin we zitten, zoekend naar identiteit. En nee, ze hebben nog geen vak. Neemt niet weg dat ze vorig jaar in groep de straten op durfden komen. We kregen ze niet klein (laat staan opgesloten in een structuur). Noodgedwongen is hen nu afgenomen waar het in hun leven om draait, dat wat zij nodig hebben om hun identiteit te ontwikkelen. Dat wat hun de drive geeft: ontmoeting en vrienden. Want dat is het nu, dat zijn de elementen die groei geven en een spiegel voorhouden. Wat is ons antwoord, ons tegengewicht, onze hoopverlening? Wij leerkrachten dienen onze plicht te doen door taken en lessen te geven en oh, zeker ook via skypelessen te vragen hoe het met hen is, zo verantwoordelijk zijn we wel. Maar hun hart raken??? We hebben geen weerwoord gegeven toen onze minister van onderwijs in zijn nieuw decreet citeerde ‘Vlaanderen heeft geen ander grondstoffen dan zijn hersencellen’ . Oh neen? We hebben gezwegen. Ook ik, ik die tot in het diepste van mezelf doordrenkt ben dat God het hart aan ziet. En niet de hersencellen. En de mens? De mens ziet aan wat voor ogen is. Arm, arm Vlaanderen, arme scholen, arme directies, arme leerkrachten, arme minderbedeelden, arme van ontmoeting verstoken jongeren…..

K.B.

In sommige gezinnen doen ze niet liever dan samen spelletjes spelen. Ik zeg dus: ‘In SOMMIGEgezinnen’! Maar nu is misschien ook voor jullie de tijd daar om met zo’n spelletjesavonden of zelfs –dagen te beginnen. Misschien amuseren jullie je er wel rot mee! En wie weet wat er na de Coronatijden van overblijft als goede gewoonte! Hier volgen alvast een 5-tal spelletjes die je waarschijnlijk nog niet kent. Enne, als je ondertussen zelf ook al spelletjes uitgevonden hebt, stuur ze dan maar door. Misschien kunnen we er andere gezinnen tijdens deze Coronatijden nog een plezier mee doen!

1. Zaklantaarnspel

Dit is op veel plaatsen hèt grootste successpelletje. En… het is nog heel eenvoudig ook. Iedereen heeft een zaklantaarn of een toestelletje (een smartphone bvb.) dat licht verspreidt nodig. Doe alle lichten in het huis uit. Eén persoon is “hem” (of “haar”) en als de spelleider ‘start’ roept gaat iedereen zich verstoppen terwijl de “hem” (of “haar”) met afgewend hoofd tot 30 telt. Dan gaat die met de hulp van het licht van zijn zaklantaarn op zoek. Als de eerste persoon gevonden wordt, helpt die de zoeker – met zijn lichtbron – de andere spelers vinden. Enzovoort. Wie het laatst gevonden wordt is de winnaar. De eerstgevondene wordt de nieuwe “hem” (of “haar”) in de volgende ronde.

Misschien denk je nu: dat is gewoon ‘verstoppertje’ spelen, maar het element van licht en donker brengt een extra niveau van opwinding teweeg. Je moet het maar eens uitproberen, dan zal je wel zien! En misschien hebben pappa en mamma zelfs nog meer plezier dan hen eigenlijk als volwassene is toegestaan.    

• Handentikspel

Dit is ook een spel dat veel aanhangers telt, veel plezier brengt en toch heel, heel simpel is. De uitleg is moeilijker dat het spel spelen zelf. Dus: twee gezinsleden gaan met het gezicht naar mekaar toe staan, dus ook de tenen moeten naar mekaar toe gericht zijn. Ze staan op een afstand van zowat een halve meter van elkaar. Hun handen houden ze voor hun borst (niet noodzakelijk tegen). Op het startsignaal proberen ze op mekaars handen te tikken om elkaar zo uit evenwicht te brengen. Zodra één persoon zijn voet beweegt of omvalt, is die persoon ‘uit’. 

Je mag alleen de handen van je tegenspeler raken, niets anders. Als die zijn handen wegtrekt en je raakt per ongeluk een ander lichaamsdeel, ben jij ‘uit’. Ik heb het spel zelf uitgetest met mijn vrouw en ik moet zeggen dat het spel zowel plezierig is om te spelen als om naar te kijken. Ik zeg ook niet wie won.

• Opmerkzaamheidsspel

Voor dit spel zit je in een cirkel rond de keukentafel of gewoon op de vloer. Je hebt voor elke deelnemer een blad papier. Je zet op één van die bladen een kleine punt. Die zal aanduiden wie de kernfiguur zal zijn. Frommel alle bladen op en werp ze in een kom. Rommel de papieren nu door mekaar en laat iedereen nu één van die bladen nemen, het openen en in het geheim kijken of hij de kernfiguur is. Frommel de bladen weer opeen en leg ze terug in de kom. Opgelet: niemand mag dan al weten wie de kernfiguur is! 

Zodra de papiertjes terug in de kom liggen, moet de kernfiguur de andere spelers een knipoogje geven als hij oogcontact met hen krijgt. Maar dat moet dan zo gebeuren dat niemand van de anderen dat ziet. Zodra iemand weet dat hij een knipoogje gekregen heeft van de kernspeler, moet hij heel rustig zeggen: “Ik ben ziek” en uit het spel stappen. Het doel van het spel is dat de kernfiguur iedereen in de cirkel op deze manier uitschakelt voordat iemand die nog meespeelt raadt wie hij is. Als iemand wil raden wie de kernspeler is, kan dat om het even wanneer. Maar als hij verkeerd gokt moet hij ook ‘uit’stappen. Als hij juist raadt is hij uiteraard de winnaar. 

• Worstelspel

Dit spel is misschien niet helemaal nieuw voor je, maar het moet zeker op elke spelletjeslijst staan, zeker als je zonen hebt om mee te spelen. Er bestaan heel veel varianten van dit spel wat betekent dat je je kroost uren en uren ermee kunt  bezig houden. Tenminste als jijzelf het zolang kunt volhouden. Veel kleinere kinderen blijven dit spel ook later geregeld opnieuw spelen, tenminste als pappa zich daar even vaak voor kan blijven inspannen. Hier volgen een paar vormen van het spel:

• Basis-worstelen: gewoon worstelen, één tegen één, of allemaal tegelijkertijd.
• Pappa-tegen-allen: Meer uitleg is niet nodig. Zorg dat je als pappa vooraf je energiereep hebt opgegeten en bereid je voor om weer veel van die energie te gaan verliezen. 
• Hou-ze-tegen-de-grond-worstelen: Dat wil zeggen dat jij (de pappa dus) ze allemaal onder je moet houden gedurende 30 seconden. Je vrouw kan de tijd bijhouden. Deze vorm van het spel wordt moeilijker en moeilijker met de leeftijdstoename van je kinderen, maar ook op latere leeftijd blijft het spel altijd plezierig (voor sommige deelnemers?). Alleszins, dit spel heeft – als het op een veilige manier gespeeld wordt – heel veel positieve voordelen. Oh Jeah!!

• Lepelspel

Dit is ook een spel om aan de keukentafel te spelen. Je hebt één lepel minder nodig dan je spelers hebt. Dus 5 spelers = 4 lepels. Je hebt ook een pak speelkaarten nodig. Leg de lepels open in het midden van de tafel. Laat één deelnemer het spel kaarten nemen en uitdelen, één kaart per keer en per persoon. Elke speler kan kiezen om de kaart te houden of door te geven aan de volgende speler. Elke speler mag tegelijkertijd maximaal drie kaarten hebben. Elke keer dat een speler drie kaarten heeft met hetzelfde cijfer, mag hij een lepel nemen. Telkens één iemand naar zo’n lepel reikt, mogen alle andere spelers ook naar een lepel grabbelen. En vermits er één lepel minder is dan er spelers zijn, is degene die er geen kan grabbelen degene die uitvalt. Daarna kan je weer een lepel wegnemen en verder spelen tot de finaleronde met slechts één lepel en twee spelers. Veel snelle actie, spanning en pret verzekerd!

God heeft gezinnen geschapen om samen plezier te hebben, dus maak, er maar tijd voor! 

Coroline van Wijngaarden

We bellen. Mijn vriendin en ik

Zij, Martien, zit in haar tuin. Het is er een woestenij door recente verbouwingen. Toch heeft ze daar een rustig plekje gevonden, even zonder huisgenoten.

Ik zit aan mijn bureau. Ik heb de telefoon op speaker gezet. Voor het gemak.

C: ‘Hoe gaat het?’

M: ‘Het lijkt wel of ik door al die regelgevingen innerlijk ook op slot ben gegaan. Dat is niet wat de regels vragen, maar onbewust is dat gebeurd.’

C:  ‘’Een mens heeft dat nodig, gewoon iemand zijn arm even aanraken’, zei mijn buurvrouw van 80 gisteren vanaf haar balkon. ‘

M: ‘Ja, ik hoor mensen zeggen: ‘Als het voorbij is gaan we knuffelen’. Natuurlijk mis ik aanraking, maar ik mis nog meer het contact. Onbewust gaat dat samen. Ik ben vanbinnen op slot gegaan.’

C: ‘Dat is precies wat ik vorige week droomde. Het was een rare droom (zie kader). Ik kwam er vervreemd uit, zelfs van mijn familie. In mijn droom wachtte ik ‘tot corona voorbij is’. Maar ik besef dat deze periode heel erg bij mij binnen komt. Ik moet hier wel bij stil staan!’

M: ‘Jij was ook op slot gegaan. ‘

C: ‘Maar nu is mijn wachten ingeruild voor onrust. Ik wordt onrustig van de vraag: ‘Wat DOE ik er mee?’. Ik heb me niet aangemeld als vrijwilliger in mijn stad. Ik breng geen eten bij buren, ik schrijf geen brieven naar het bejaardenhuis…  Het maakt mij onrustig. Een paar dagen geleden hoorde ik van CS Lewis. Toen tijdens de tweede wereldoorlog iedereen in Engeland bang was voor de bombardementen, begon hij een radio uitzending.  Die uitzending werd later het boek ‘Mere Christianity’. Isaac Newton was twintig, toen hij in afzondering zat door de pest. In die periode ontwikkelde hij de wet van de zwaartekracht. De apostel Paulus schreef een groot deel van zijn inbreng aan het nieuwe testament tijdens zijn huisarrest. Sinds ik dit hoorde denk ik: ‘En nu, wat is mijn rol vandaag?’’

M: ‘Ik las vanmorgen: ‘Blijf in uw kot, ga naar uw binnenkant’. Dat is het toch! ‘Blijf in uw kot, ga naar uw binnenkamer!’ ik maak er nu zelf een toepassing van.’

C: ‘Wauw’.

M: ‘En jij stelt jezelf in vraag? Ik weet niet of je de wereld een mooier cadeau kunt geven dan naar uw binnenkamer te gaan op het moment dat je niet anders kunt. Wat leer je jouw kinderen dan? Mama durft naar haar binnenkamer te gaan. Bij de wereldwijde oproep om te bidden wou niemand  thuis mee bidden. ‘Ik ga boven bidden’, dacht ik. Maar ik ben toch in mijn tuin gaan bidden. Daar ziet niemand mij, maar mijn gezin ziet mij wel. Dus jouw rol? ‘Blijf in uw kot en ga naar uw binnenkamer, jouw kinderen zien dat wel hè!’’

Vorige week droomde ik:

Ik was helemaal de weg kwijt. Stond ergens in de stad, in mijn eigen stad nog wel. Ik kon me niet oriënteren. Waar ben ik? Niemand kon me antwoord geven. Hoe kan ik van hier uit naar het station gaan? Er was niemand die dat wist.

Hoe ik naar het station ben gegaan herinner ik niet. Maar uiteindelijk stond ik op het perron. Er stonden veel mensen die ik kende, mijn geliefden. Maar niemand herkende mij. Ik stond bij hen maar kreeg geen contact. Hun blik straalde enkel extreme afwezigheid uit. Het voelde alsof ze door me heen keken, alsof ik onzichtbaar was voor hen. Niemand van mijn geliefden was nog bij zijn verstand, die indruk kreeg ik.

Ik voelde me totaal vervreemd, losgekoppeld van alles en iedereen.    

Toen ik wakker werd wist ik: ‘Deze coronaperiode gaat niet zomaar van ons afglijden’.

Evelien Van Geel

Twee gesprekken met jongelui over hoe ze de virustijd beleven in één artiikel. Ze stellen zich zelf even voor. 

Hey hey, ik ben Tessa. Ik ben 14 jaar en ik woon in Wijchmaal. Ik probeer positief te blijven in deze tijd van corona want God heeft toch gezegd: ”De verschrikking van de nacht hoef je niet te vrezen… noch de pest die rondwaart in het donker… ‘Ik zal bevrijden wie mij liefheeft… en beschermen wie met mijn naam vertrouwd is… in de nood zal ik bij je zijn en je bevrijden”. 

En Hallo, ik ben Lorane! Ik ben 13 jaar en ik woon in Lommel. In deze coronatijd ben je misschien een beetje bang omdat je mensen kent die ziek zijn, maar je ze niet kan bezoeken. Maar wees niet bang, want in Jesaja 41:13 staat geschreven: “Want ik ben de Here, je God, ik neem je bij je rechterhand en zeg je: wees niet bang, ik zal je helpen.”

Het is een stralende lentedag als ik Lorane (13) en Tessa (14) ontmoet voor een gesprek. Niet in ‘real life’, zoals we dat normaal zouden doen, maar via Zoom, een nieuwe applicatie die ik sinds de coronacrisis heel wat beter heb leren kennen. Ik luister naar hun verhaal in tijden van corona.

“In het begin dacht ik dat het niet zo erg was en dat die ziekte wel in de verre landen als China zou blijven. Het leek me onmogelijk dat dit ook België zou getroffen worden. En later, in het prille begin dat het virus opdook in België, was ik er ook van overtuigd dat het mij niet zou overkomen, want ik ben jong en gezond. Of dat ik er op zijn minst niet zo ziek van zou worden of ervan zou sterven. Maar nu denk ik daar wel anders over. Ik besef heel goed dat het gevaarlijk is. Ik ben ook een tijdje angstig geweest, maar dat was ook vooral omdat de media en de mensen er zo paniekerig over deden. Nu vind ik het coronavirus nog altijd een beetje eng, maar ik weet dat God overal een plan voor heeft en als dit Zijn plan is, dat Hij er een bedoeling mee heeft die ons ten goede komt.”, vertelt Tessa. 

Lorane is minder angstig, maar ook bij haar is het God die haar door deze periode heen helpt. “Ik wist eerst niet goed wat het coronavirus was, maar ook naarmate ik het beter begreep, had ik er geen schrik voor. We zijn gewoon samen met ons gezin en God en het lukt ons wel om erdoor te komen. Echt heel eng vind ik het dus niet.”.

Met het woord ‘corona’ associëren we tegenwoordig automatisch ook het woord ‘lockdown’. Het gewone leven gaat stilliggen en we moeten in ons kot blijven. Een doordeweekse dag of een verlengd weekend zag er nog nooit uit dan zoals vandaag. Ook voor Tessa en Lorane betekende dit even aanpassen. Tessa had het daar aanvankelijk niet moeilijk mee, maar beseft nu heel goed dat het niet zoals een gewone vakantie is. 

“Toen de school dichtging, zei iedereen bij ons op school: ‘Joepie, coronavakantie!’. In het begin vond ik het helemaal oké dat er geen school meer zou zijn, maar nu denk ik er toch heel anders over. Het is niet zomaar vakantie, er zit een reden achter en we moeten echt oppassen. Ik ben nog steeds elke dag 4u voor school bezig – ook wel een beetje omdat het moet van mama –, dus ik heb wel nog altijd school, maar dan in mijn eentje. Daarna neem ik de tijd om gewoon wat thuis te zijn en al eens te gaan wandelen. Ik vind het wel moeilijk dat ik mijn vrienden niet kan zien. Ik mis het om met hen leuke dingen te doen en met hen te kunnen praten. Het is ook wel zwaar soms om 24/7 met je familie samen te zijn. Het is hier soms erg druk – ik kom uit een groot gezin – en er ontstaan wel al eens ruzies. Ik kan dat dan moeilijker een plaats geven, omdat je toch meer met elkaar geconfronteerd wordt. Ik ben blij dat ik soms eens alleen op mijn kamer kan zitten en de rest van het gezin niet moet horen of zien”. 

Lorane ziet het allemaal een tikkeltje rooskleuriger en vindt de lockdown niet zo heel erg. “Ik vind het wel vervelend dat ik niet meer met vrienden kan afspreken en dat er ook geen jeugdontmoetingen zijn. Mijn familie woont grotendeels in Antwerpen, maar daar mogen we dus ook niet meer op bezoek gaan, dat vind ik heel jammer. Voor de rest vind ik het wel oké zoals het is. Ik krijg nog taken voor school via Smartschool en ook online zijn er wat herhalingslessen. Ik geef dat wel een plekje doorheen de dag, maar ik ben vooral veel creatief bezig, speel wat piano of speel wat gezelschapsspellen met mijn broer. Het mooie weer laat het ook toe om veel buiten te zijn, daar geniet ik wel van. Vanaf 16 uur mogen we hier thuis op onze GSM en dan geniet ik ook wel even van wat rust, alleen op mijn kamer. Soms is dat nodig, het is toch intensief zo altijd samen zijn. Al geef ik toe dat ik me soms ook wel eens verveel. Ik denk ook vaak aan de oudere mensen, ik zit daar wel mee in. Ze hebben meer kans om ziek te worden en ze mogen ook helemaal niemand zien. Ik kan me inbeelden dat ze heel eenzaam zijn in deze tijd.” 

De lockdown is voor beide dames zeker niet zomaar vakantie. Ook zij ervaren wel wat moeilijkheden en moeten mensen missen. Zouden ze ook positief naar deze lockdownperiode in tijden van corona kunnen kijken? Tessa kan zeker wel een aantal positieve punten benoemen: “Hoewel het vaak druk is in huis, geniet ik wel van het samen zijn. We nemen veel meer de tijd om met elkaar te communiceren en gewoon eens leuke dingen te doen, waardoor we elkaar toch weer wat beter en ook op een andere manier leren kennen. Ik vind dat wel heel leuk. Omdat we met zoveel zijn thuis, zitten we in normale tijden ook vaak in een ‘rush’ en moeten we wel altijd ergens zijn. Nu kunnen we gewoon thuisblijven en zien we wel wat we doen. Niets moet. Ik probeer mijn tijd zinvol in te vullen en ook God wat beter te leren kennen”. 

Bij Lorane verschijnt een grote glimlach en is het antwoord dadelijk: “Ik vind het een voordeel dat ik niet naar school moet gaan! Ik probeer nu meer tijd aan God te besteden. We doen ook meer samen met het gezin, zoals spelletjes spelen, maar ook luisteren we samen naar preken en praten daarover. Soms gaan we ook allemaal samen wandelen en heb ik met mijn papa gesprekken over God.”. 

Meer tijd voor God zien Tessa en Lorane als een zegen, maar hoe krijgt God een plaats in zo’n onzekere, spannende tijden? Voor Tessa is vertrouwen het kernwoord: “Ik probeer in deze tijd echt op God te vertrouwen, dat Hij mij en mijn familie zal beschermen. Als we op God vertrouwen, komt alles goed! Ik voel nu des te meer dat Hij bij mij is en ook echt dingen doet. Ik neem dit ook wel mee naar de toekomst, als er nog eens andere uitdagingen voor mij staan.”. Voor Lorane staan hoop en rust centraal: “Ik ben niet bang, want ik weet dat als we ziek worden en sterven, we in de hemel terecht komen. Op die manier kan ik daar rust in vinden. God is ook bij ons in deze tijd, dat besef ik nu nog meer dan ooit. God is bij ons en zal altijd bij ons zijn, wat we ook tegenkomen in ons leven. Ik hoop ook dat deze tijd voor veel mensen een keerpunt kan zijn in hun zoektocht naar het geloof. Dat ze net zoals wij beseffen dat ze God nodig hebben.”

Ik denk dat we als volwassenen zeker nog wat kunnen leren uit de verhalen van Tessa en Lorane. Probeer te genieten van de kleine dingen en vertrouw op God, Hij is bij ons!

Karel Buntinx

                                                                       

Graag wil we in de VErbindinG weer eens even stilstaan bij dit oude boek.  Hieronder leg ik nog eens uit waarom.

Vaak denken wij dat we wat Bijbelse principes betreft in België op een oud verschraald verleden leven, gebaseerd op Rooms-katholieke tradities, overleveringen en ex-cathedra-uitspraken van pausen uit een ver verleden. Niets is minder waar. Ook toen al weerklonk  de stem van Gods H. Geest in ons land. In het boekje waarover ik het heb vinden we veel geestelijke lessen terug. Het zijn vaak vrome en diepzinnige woorden die werden neergeschreven door de vijftiende-eeuwse monnik Thomas a Kempis (1380-1471). “De Navolging van Christus” is de verzamelnaam van vier traktaten, waarvan het oudste dateert uit 1424. Het werk werd in 1471–1472 te Augsburg gedrukt en honderden keren herdrukt; het was na de Bijbel het meest verspreide boek van de late middeleeuwen. Het vond zelfs verspreiding bij aanhangers van de Reformatie, zij het met verwijdering van sommige „paepsche stoutigheden” . 

Het is de bedoeling om elke keer een stukje uit dit oude boek in te scannen en zo de stem van vroegere christenen en hun omgang met Gods Woord ook vandaag nog een beetje te laten weerklinken in ons land. Vandaag ziet u hier de weergave van traktaat 4 waar hij spreekt over moeilijke tijden, Corana-tijden bijvoorbeeld.

Ik heb nog altijd niet beslist waar ik in juli op vakantie zal gaan – in mijn leefkamer of in mijn slaapkamer.