Toen ze 3,5 jaar oud was, werd Liena geadopteerd uit India door een gezin uit Olen, nabij Herentals. Daar woont ze nu nog steeds. Ze had een fijne, zorgeloze jeugd met veel vrienden om haar heen. Toen ze tien was, ging ze met haar ouders en haar zus mee naar de evangelische kerk in Herentals. Aanvankelijk zei het geloof in Jezus haar niet veel. “Het was net voor mijn pubertijd. Ik had nauwelijks interesse, maar ik bleef toen toch vooral gaan om de vrienden te zien die ik er al maakte,” vertelt ze. Maar op een tienerkamp sloeg plots de vonk over. Door de vele christelijke jongelui die ze daar leerde kennen, leerde ze ook God op een persoonlijke manier kennen. “Sindsdien liet ik het geloof in korte perioden nog wel los, maar God liet mij gelukkig nooit los! Nu op mijn 40ste kan ik me geen leven zonder God meer voorstellen. Van alle vrienden is Hij de beste, trouwste en meest liefdevolle Vriend geworden.”
Al op heel jonge leeftijd wist Liena dat ze “verpleegster” wilde worden. Ze hoorde hoe studenten verpleegkunde vol enthousiasme hun stageverhalen vertelden. “Toen wist ik: DAT wil ik ook doen!” Liena slaagde in haar studies en ze werkt nu al geruime tijd in een ziekenhuis. Het zijn vooral het zorg verstrekken op een breed niveau en de combinatie van het verpleegtechnische met het sociale aspect, trekken haar vooral aan in de job.
Ze komt nu natuurlijk ook in contact met coronapatiënten. Ze werkte nog niet op de intensive care maar wel al op de gang waar coronapatiënten worden verzorgd.
“Ik werkte op de triagegang, daar waar mensen na hun covid19-test hun resultaat afwachten. Dat duurt 12 tot 24 uur. Nadien stond ik op de coronagang met allemaal positief geteste patiënten. Op de triagegang zag je de spanning en angst in de ogen van de mensen. De meesten zijn HEEL ziek. Ze lagen daar zielsalleen, zonder bezoek en met amper contact met ons… Ze moeten het gevoel hebben gehad dat marsmannetjes hen kwamen verzorgen… met speciale pakken aan, een spatbril op of met een helm met een scherm aan. Op de coronagang zag je enorm zieke mensen, oudere maar ook jonge papa’s, pas gepensioneerde mensen, maar ook twintigers… Sommigen dachten dat ze zouden doodgaan maar genazen toch en waren dolblij, sommigen zeiden te willen sterven… en sommigen stierven.”
Liena ’s werkterrein is in meer normale omstandigheden de geriatrie-afdeling. Daar heeft ze al wel vaak mensen zien sterven. “Dat blijft altijd bijzonder en pakkend, maar ik ben liever bij hen dan dat ze alleen zouden sterven. Voor sommigen is de dood een verlossing uit fysiek en/of psychisch lijden, voor anderen is het een ware doodsstrijd maar sterven kan ook heel sereen gebeuren, zelfs in een eerder gemoedelijke sfeer.”
De zorgverstrekkers staan in deze tijd bijzonder onder druk. Ze moeten daarbij ook goed voor zichzelf zorgen. Fysiek en mentaal is deze periode voor hen zeer zwaar. Liena vertelt dat ze vaak ventileert met collega’s of met familie als er dingen zijn die ze niet goed verwerkt krijgt. In situaties die ze zelf heel moeilijk vindt, is haar geloof een efficiënte manier van overleven. “Vaak doet het deugd stilletjes te bidden bij een patiënt terwijl ik die verzorg. Ik vroeg al meermaals of ze in God geloven en of ze graag hebben dat ik met hen bid. Sommigen weigeren, sommigen zijn blij dat ik het vraag.”
